Katastrofa gjenetike nga komunizmi në Shqipëri – Genetic catastrophe from communism in Albania

Shumë janë të vetëdijshëm se komunizmi në Evropën Lindore ishte një katastrofë në shumë nivele (politik, social, ekonomik, kulturor, etj). Por pak, edhe në Evropën Lindore, e kuptojnë se sa shumë komunizmi ishte gjithashtu një katastrofë gjenetike për evropianët lindorë. Dhe Shqipëria nuk bën përjashtim, por askush nuk guxon ta përmendë këtë realitet të trishtë në vendin tonë. Autori kroat Tomislav Sunić në artikullin e tij “Disgenics of a Communist Killing Field: The Croat Bleiburg” është një nga autorët e paktë që thekson se si komunizmi çoi në një regresion gjenetik në Kroaci. Për shkak se regresioni gjenetik i komunizmit është i dukshëm edhe në Shqipëri, vendosëm të ndajmë këtu disa fragmente dhe njohuri nga artikulli i Tomislav Sunić dhe të shtojmë komentet tona për të shpjeguar se si Shqipëria, si Kroacia dhe vendet e tjera të Evropës Lindore, u rrënuan nga disgjenikët komunistë.

Tomislav Sunić fillon: “Megjithëse komunizmi ra si sistem ideologjik dhe politiko-juridik, idetë komuniste të egalitarizmit dhe besimi në progresin e përhershëm ekonomik janë ende të gjalla, pavarësisht se gjendet në forma të tjera dhe me emra të ndryshëm, madje edhe mes njerëzve që përshkruajnë veten si antikomunistë. Ndoshta arsyeja për këtë qëndron në faktin se idetë e barazisë, globalizmit dhe rritjes ekonomike mund të jenë më lehtë të arritshme, ose të paktën të duken më lehtë të arritshme, në Perëndimin liberal dhe kapitalist sesa në ish-vendet ‘real-socialiste’ në Lindje.”

_Në të vërtetë, thelbi i natyrës gërryese të komunizmit është besimi në Barazinë dhe Progresin si të mira morale dhe te individët pa rrënjë. Sigurisht, duke qenë se komunizmi dhe kapitalizmi janë dy fytyra të së njëjtës monedhë, nuk është çudi që linjat janë të paqarta në ditët e sotme midis dy sistemeve në vende të ndryshme (shih Kinën ose vlerat kriptokomuniste të shfaqura nga globalistët).

Tomislav Sunić vazhdon: “Deri tani janë bërë pak përpjekje për të analizuar sistemin komunist brenda kornizës së gjenetikës moderne. Siç u diskutua më poshtë, terrori komunist të paktën në disa raste drejtohej në mënyrë disproporcionale ndaj shtresave të larta. Nga një këndvështrim gjenetik, kjo sugjeron se kishte efekte disgjenike në grupin e gjeneve të popullatave të viktimave – domethënë, duke hequr shtresat e larta, do të kishte një ulje të përgjithshme të cilësisë gjenetike të popullsisë.”

_Kjo është disi tabuja e madhe në Shqipëri: si është e mundur që në ditët e sotme Shqiptarët priren të angazhohen kaq shumë në krime të ndryshme ordinere, kur para vitit 1945 konsideroheshin si aristokratë pothuajse niçeanë që jetonin lirshëm në male dhe duke vënë nderin e tyre mbi të gjitha? Përgjigjja sigurisht që gjendet në vrasjen masive komuniste të shumicës më të mirë të popullit tonë.

Më pas ai përmend çështjen e koeficientit të inteligjencës kroate: “Sipas Richard Lynn dhe Tatu Vanhanen, koeficienti mesatar i koeficientit të inteligjencës për vendet evropiane varion nga 90 në 100. Ata zbulojnë se mesatarja e koeficientit të inteligjencës për Kroatët është 90. Pse një IQ kaq modeste për Kroatët ?”

_Ky vëzhgim vlen edhe për koeficientin e inteligjencës shqiptare, i cili është po aq modest nëse jo edhe më modest se ai kroat. Natyrisht, shkatërrimi i kulturës sonë të para vitit 1945 dhe vrasja e pjesëve më të mira të popullit tonë është fajtor për IQ-në aktuale të varfër shqiptare, sepse qëllimi i komunizmit ishte të krijonte një shtet bosh nga i cili do të dilte një “njeri i ri” dhe ky “njeri i ri” duhej të kishte një IQ shumë të ulët.

Tani Tomislav Sunić shtron një nga pyetjet më të rëndësishme në lidhje me rënien e IQ-së, komunizmin dhe epokën postkomuniste: “Përveç uljes së mundshme të IQ-së, dikush mund të shtrojë edhe pyetjen: a e bëri komunizmi në ish-Bashkimin Sovjetik, apo ish-Jugosllavi, të lind një nëngrupi unik njerëzish të predispozuar ndaj komunizmit? A linden njerëz që do të përshtateshin dhe do të ndiheshin rehat vetëm në një regjim kryesisht burokratik me pak hapësirë për liri personale?”

_ Në të vërtetë, sot pjesa dërrmuese e Shqiptarëve janë trashëgimtarët me gjak apo shpirt të “njeriut të ri” komunist të farkëtuar mes viteve 1945 dhe 1992. Ata janë të predispozuar ndaj komunizmit, pavarësisht nga forma e tij e jashtme. Prandaj, populli votoi për komunistët në Shqipëri në zgjedhjet e lira të 1991 dhe klasa politike shqiptare sot përbëhet nga “ish”-komunistë.

Duke vazhduar me këtë ide, Tomislav Sunić shton: “Parë nga perspektiva e sociobiologjisë, homo sovieticus [njeriu sovietik] i Zinoviev-it nuk është veçse një figurë letrare që pasqyron një stil të veçantë jetese ose një alegori për masat e komunizuara në ish-Bashkimin Sovjetik ose në ish-Jugosllavi. Është një nënkrijesë e veçantë biologjike e demokracive masive moderne.”

_ Autori Kroat godet gozhdën në kokë këtu. Në Shqipëri, duhet të flasim për një “Homo Envericus” (“njeriun e ri enverist”) i paaftë për të parë përmes propagandës së Enver Hoxhës, sepse ai është rezultat i rënies së përgjithshme të IQ-së dhe ka komunizmin në ADN-në e tij. Fatkeqësisht, kjo nënkrijesë është ende gjallë sot dhe ka lindur atë që ne e quajmë “Pellazg”: një nën-specie disgjenike që bashkon më të keqen e njeriut modern dhe të “Homo Envericus”.

Tomislav Sunić vazhdon: “Zinoviev-i ishte i vetëdijshëm se komunizmi drejtpërsëdrejti u drejtohet instinkteve më të ulëta të çdo qenieje njerëzore, dhe për këtë arsye se komunizmi është një sistem ideal për shoqëritë masive të ardhshme që përballen me zvogëlimin e burimeve natyrore. Ndryshe nga sistemi i çrregullt i tregut të lirë, komunizmi u siguron punëtorëve një ndjenjë e plotë sigurie psikologjike dhe parashikueshmëri ekonomike, sado spartane të jenë kushtet e tyre të jetesës dhe të punës. Vetëm duke deshifruar një mentalitet të tillë të komunizuar, vëzhguesit perëndimorë do të jenë në gjendje të kuptojnë ndjenjat e çuditshme të “jugonostalgjisë” [nostagjia ndaj Jugoslavis të Tito-s] ose kujtimet e këndshme të Stalinit në periudhën pas-komuniste — edhe mes ish-viktimave të komunizmit dhe pavarësisht nga trashëgimia e tmerrshme e Gulag dhe Kolyma [internimi Sovietik]. Motoja e punëtorëve komunistë, aq shpesh e analizuar nga Zinoviev, e përmbledh atë më së miri: “Ne bëjmë demek se po punojmë, dhe ato demek se po na paguan”.

_Dhe në të vërtetë, Homo Envericus është gjithashtu i prirur të ketë një lloj nostalgjie për Shqipërinë komuniste, një vend ku të gjithë spiunonin të gjithë, ku askush nuk mund të zotëronte makina, ku mungesa e ushqimit ishte e zakonshme, kur secili ishte si i burgosur në fshatin të tij, ose në qytet, etj. Sigurisht, vetëm individët më të pabesë, të poshtër dhe servilë mund ta shijonin një epokë të tillë dhe të ndjenin nostalgji për të. Për më tepër, “Homo Envericus” shqiptar dhe “Pellazgët” shqiptarë aktualisht në një zbavitje krimi në të gjithë Evropën janë dy faqet e së njëjtës monedhë, pasi instinktet më të ulëta të kultivuara në të parën shpërthyen me të dytën.

Rreth një prej vrasjeve masive më të rënda të komunistëve në Kroaci, Tomislav Sunić shpjegon: “Bleiburgu kroat […] është emri i një fushe vrasjesh masive në Austrinë jugore. Në mesin e majit 1945 qindra mijëra gjermanë dhe kroatë etnikë të arratisur civilë dhe ushtarë iu dorëzuan britanikëve – vetëm për t’iu dorëzuar menjëherë trupave komuniste jugosllave përparimtare dhe fitimtare […] Në kujtesën kolektive të Kroatëve fjala ‘Bleiburg’ do të thotë një katastrofë biologjike absolute, historike, psikofizike dhe antropologjike (dhe kraniometrike?) e së cilës pasojat nuk janë vlerësuar ende. […] Megjithëse numri i vërtetë i kufomeve në Bleiburgut është subjekt i mosmarrëveshjeve emocionale, një gjë mbetet e sigurt: Bleiburg nënkuptonte zhdukjen e dhunshme të klasës së mesme Kroate në 1945.”

_ Po kështu në Shqipëri, vrasjet e ndryshme masive të elitës shqiptare (intelektuale apo fizike) çuan në gjendjen aktuale skizofrenike të identitetit, kulturës sonë etj. Të gjitha punët dhe përpjekjet e mëparshme të bëra nga intelektualët shqiptarë para vitit 1945 u shndërruan në hi. Për disa prej tyre, edhe hiri i tyre i vërtetë u hodh në lumenj.

E gjithë kjo rezultoi në përzgjedhjen dhe mbijetesën e individëve më servilë: për fat të keq, ata mund të kalonin gjenet e tyre. Prandaj mund të themi se Shqipëria komuniste ishte një sistem disgjenik. Kjo është e qartë kur krahasohen fotografitë e shqiptarëve të para vitit 1945 dhe fotografitë e shqiptarëve të pas vitit 1945.

Tomislav Sunić shton: “Në spastrimet e tyre të pandërprera policia sekrete jugosllave, OZNA dhe UDBA, nuk u motivuan vetëm nga arsye ideologjike, d.m.th., “lufta e famshme e klasave”, por më tepër nga emocionet primitive të zilisë dhe njohurive që shumë antikomunistë dhe Intelektualët nacionalistë Kroatë ishin më të pashëm, më inteligjentë ose kishin më shumë integritet moral se ata. Një gjeneral dhe oficer i inteligjencës gjermane, Lothar von Rendulic, i cili kishte një kuptim të thellë dhe njohuri rreth mendësisë guerile komuniste në Ballkan, përshkruan praktikat e ngjashme me kanibalizmin që partizanët jugosllavë ndërmorën kundër ushtarëve gjermanë të Wehrmacht-it dhe se si ushtarët gjermanë iu lutën atij për transferime nga fronti ballkanik në Frontin Lindor. (Gekämpft-gesiegt-geschlagen, 1952).

_Partizanët shqiptarë ishin gjithashtu të motivuar nga xhelozia dhe zilia ndaj eprorëve të tyre natyrorë. Natyrisht, dëshpërimet shoqërore si Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Koçi Xoxe apo Qemal Stafa, e kishin zili prestigjin e njerëzve si Mbreti Zog, Gjergj Fishta, Mith’at Frashëri, Prenk Cali, etj. Ata ishin të etur për të uzurpuar pushtetin, t’i arrinin qëllimet e tyre. Por partizanët e zakonshëm motivoheshin nga përfitimet materiale bruto (si plaçkitja, marrja e mobiljeve të arta, etj.) të premtuara nga udhëheqësi i tyre dhe që lajkatonin instinktet të tyre më të ulëta. Partizanët e zakonshëm dhe udhëheqësit e tyre janë një shembuj të gjallë të pakënaqësisë së të dobëtve dhe të degjeneruarve ndaj individëve të fortë dhe të pashëm (për të përdorur shpejt disa nga kategoritë e Niçes).

Tomislav Sunić vazhdon: “Në librin e tij të rëndësishëm Future Human Evolution, John Glad ka theksuar se gjenocidet komuniste patën një ndikim të drejtpërdrejtë në rënien e rritjes kulturore dhe ekonomike të kombeve të reja të Evropës Lindore, sepse një numër i madh njerëzish inteligjentë thjesht u fshinë dhe nuk mund t’ua kalonin gjenet pasardhësve të tyre. Mund të thuhet se të gjitha kombet e Evropës Lindore iu nënshtruan një varfërimi të konsiderueshëm të rezervës së tyre të gjeneve. […] Këtu qëndron kurthi i ideologjisë mashtruese të egalitarizmit dhe dega e tij më vezulluese, komunizmi: Këto ideologji mësojnë se të gjithë njerëzit janë të barabartë, gjë që logjikisht sjell një përfundim se kushdo mund të zëvendësohet dhe shpenzohet sipas dëshirës dhe se kopja e tij ose e saj mund të riprodhohet lehtësisht në një mjedis tjetër shoqëror. Ekziston një proverb i vjetër komunist jugosllav, ende gjallë në jetën publike të Kroacisë që thotë: “Askush nuk është i domosdoshëm!”

_ Po ashtu në sistemin komunist shqiptar askush nuk ishte i domosdoshëm dhe kështu burgjet politike të Spaçit dhe Burrelit (ndër të tjera) u bënë simbole të këtij realiteti.

Autori Kroat shton: “Teza të ngjashme të ‘domosdoshmërisë’ dhe ‘shpenzueshmërisë’ ishin parashtruar më herët nga pseudo-shkencëtari sovjetik Trofim Lysenko, i cili argumentoi se […] qytetarët inteligjentë mund të krijohen sipas Planit pesëvjeçar të partisë komuniste”.

_ Një nga gënjeshtrat më të mëdha të komunizmit në Shqipëri ishte që ai pretendonte të ngrinte nivelin e arsimimit të popullit deri në atë pikë sa të gjendeshin lehtësisht brenda popullsisë individë gjenialë. Në vend të kësaj, edukimi i dhënë në Shqipëri kishte për qëllim vetëm krijimin e “Homo Envericus” aq shumë sa që shumë prej tyre janë ende sot dhe gjenet e tyre të keqfunksionuara ua kaluan pasardhësve të tyre.

Pastaj autori Kroat tregon mungesën e studimeve të bëra për vrasjet masive të komunistëve: “Duhet të bëhen studime për numrin e saktë të popullsisë urbane Kroate të vrarë nga komunistët Jugosllavë pas vitit 1945.

Ndoshta studimet mjekoligjore të eshtrave shterpë të shpërndara në shumë varre dhe gropa të panjohura në të gjithë Austrinë jugore, Slloveni dhe Kroacinë mund të zbulojnë të dhëna interesante mbi rënien e IQ-së mes Kroatëve sot. Një autor francez, Christopher Dolbeau, bën përpjekje të mëdha për të dhënë emrat e artistëve dhe shkencëtarëve të panumërt kroatë që humbën jetën në periudhën komuniste nga gjenocidet në vitin 1945 dhe pas […] Nëse këtyre emrave u shtojmë emrat e inxhinierëve, teknikëve, oficerëve ushtarakë kroatë, priftërinjve – të gjitha klasat e njerëzve me IQ më të lartë se mesatarja, shifra e humbjeve njerëzore në mesin e intelektualëve kroatë pas Luftës së Dytë Botërore është me të vërtetë e frikshme (Croatie, Sentinelle de l’Occident, 2005).

_ Këtu është një tjetër tabu e shoqërisë shqiptare: të pranohet zyrtarisht se komunizmi ishte një nga të këqijat më të mëdha që ra mbi Shqipërinë (dy të tjerat ishin Islami dhe pushtimi Osman). Kjo e keqe e madhe la gjurmë duke krijuar breza individësh me personalitet skizofren dhe me problem besimi që jo vetëm ua kthyen shpinën traditave si Besen, por edhe i kaluan këto çështje brezit të ri me gjenet e tyre të cilësisë së ulët.

Autori Kroat vazhdon: “Nga natyra e tij komunizmi dhe në një masë të madhe liberalizmi modern inkurajojnë mediokritetin dhe mungesën e iniciativës, sepse kushdo që qëndron jashtë mesatares ndëshkohet shpejt për “devijim borgjez, fashist”.

_ Edhe një herë këtu kemi një shpjegim tjetër se përse kaq shumë Europianolindorë (dhe ndër ta kryesisht Shqiptarë) iu drejtuan një jete kriminale pas vitit 1992. Dhe ndoshta këtu është edhe arsyeja pse elita aktuale politike shqiptare, e lindur dhe e rritur në komunizëm, që ka një botëkuptim (kripto)komunist, nuk ka bërë asgjë në gati 30 vjet.

Tomislav Sunić përmend edhe një element tjetër që të kujton shumë rastin shqiptar: “Përveç kësaj, Kroacia kishte edhe ‘Bleiburgun e saj të heshtur’, domethënë largimin vullnetar në vendet perëndimore të mbi një milion kroatëve, nga viti 1945 deri në 1990.”

_ Shifrat duhet të jenë pak a shumë të njëjta për Shqipërinë (përveç se në rastin e Shqipërisë duhej të prisnin pas 1992 për t’u larguar ose para 1945). Ajo që është më e keqja është se Shqiptarët që jetonin jashtë para vitit 1945 e dinë mirë se nuk kanë asgjë të përbashkët me “Homo Envericus” që takuan pas vitit 1992. Kështu, rezulton në më shumë mosbesim ose të paktën keqkuptime të mëtejshme midis Shqiptarëve në mërgim dhe atyre që jetojnë në Shqipëria postkomuniste.

Autori Kroat kujton një të vërtetë të trishtuar, por shumë të rëndësishme për kombet e vogla: “Nën supozimin romantik se kjo fatkeqësi biologjike nuk kishte ndodhur, Kroacia mund të ketë bërë sot disa arritje të rëndësishme në fusha të caktuara të shkencës – dhe jo vetëm në fushën e sportit ose në fushën e futbollit. E njëjta gjë vlen për të gjitha vendet e Evropës Lindore, me përjashtim të një detaji: Kroatët, Estonezët, Lituanezët janë popuj të vegjël dhe koha e nevojshme për të rimbushur grupin e tyre të gjeneve zgjat historikisht më shumë.”

_ Pas shkatërrimeve dhe vrasjeve masive të Osmanëve, Shqipërisë iu deshën 500 vjet për t’u rimbushur gjenetikisht me individë me vlerë të lartë, numri i të cilëve u rrit në qiell me ardhjen e shekullit të 20-të dhe ishte i dukshëm për të gjithë në vitet 1920-1945. Ndoshta kjo mund të shpjegojë pse kaq shumë nacionalistë shqiptarë po përpiqeshin të shmangnin me çdo kusht gjakderdhjen midis Shqiptarëve dhe kërkonin një marrëveshje me partizanët komunistë. Gjithsesi, sa kohë do t’i duhet Shqipërisë për t’u rikuperuar nga katastrofa gjenetike e komunizmit? Kjo fatkeqësi gjenetike është mallkimi që komunizmi i la shqiptarëve: duke i dënuar me parendesi, krim, boshllëk identiteti, skizofreni, mosbesim reciprok, etj.

Për aspektet ekonomike, autori Kroat nënvizon: “Vrasja dhe persekutimi i njerëzve inteligjentë çon në ngadalësim ekonomik. Zimbabve (ish Rodezia) dikur ishte vendi kryesor eksportues i grurit në Afrikë. Sot ajo duhet të importojë ushqime, për shkak të qeverisë së saj të paaftë. Algjeria dikur ishte shporta e bukës së Francës; tani, megjithëse është një nga eksportuesit kryesorë botërorë të gazit natyror dhe naftës, kjo varet nga importet e mëdha të ushqimit. Nuk është çudi që e ashtuquajtura mrekullia sovjetike – më së shumti lëshimi i raketës hapësinore Sputnik në orbitë, ishte për shkak të punës së shkencëtarëve gjermanë të kapur. Është ende një e vërtetë e pashprehur në Kroaci sot se e ashtuquajtura “mrekulli jugosllave e viteve 60”, ishte për shkak të punëtorëve skllevër gjermanë (d.m.th., gjermanëve etnikë të kapur dhe të burgosurit në vitet 1945–50).

_ Sa për Shqipërinë, nuk kishte asnjë mrekulli. Puna e detyruar dhe ndihma nga BRSS apo Kina mjaftuan për t’i bërë Shqiptarët të besonin se Shqipëria kishte përparuar. Por sapo regjimi e izoloi Shqipërinë nga bota, rregjimi komunist tregoi se nuk ishte i aftë për asgjë.

Së fundi, autori Kroat përfundon: “Në supozimin se Kroacia kishte ruajtur stokun e saj gjenetik dhe se tragjedia e Bleiburgut nuk kishte ndodhur, nën supozimin se qindra mijëra Kroatë nuk kishin emigruar në vendet perëndimore, nuk mund të përjashtohet që Kroacia do të ishte tashmë një vend dinamik me 8 deri në 10 milionë banorë (përafërsisht dyfishi i popullsisë së tij aktuale), me elita dhe vlera politike krejtësisht të ndryshme. Kështu, edhe sot, inkuadrimi i opinionit publik në Kroaci mbetet privilegj i djemve dhe vajzave të ish komunisve, e kaluara e të cilëve nuk do të kalojë.”

_ Edhe një herë, të njëjtat gjëra mund të thuhen për Shqipërinë: vendi ynë mund të ishte dy herë më i populluar, i ndihmuar nga Shqiptarët në mërgim për të rimarrë vendin tonë në familjen europiane dhe për të rimarrë trashëgiminë europiane, nderimin e traditave dhe identitetit, besimin mes njëri-tjetrit, etj. Për më tepër, krijimi i “Homo Envericus” kishte efektin për t’i bërë Shqiptarët të harrojnë hakmarrjen ndaj atyre që i burgosën, shkatërruan kulturën dhe marrëdhëniet e tyre me të tjerët dhe Evropën, krahas varfërimit të tyre në nivel gjenetik.

Si përfundim, vrasja masive e elitës shqiptare midis viteve 1945 dhe 1992 ishte një hap thelbësor për krijimin e “Homo Envericus”. Ky individ ua kaloi gjenet e tij të cilësisë së ulët Pellazgëve modernë, të cilët si “stërgjyshërit” e tij janë mediokër dhe jetojnë në një gjendje nostalgjie të vazhdueshme. Pellazgët shqiptarë dhe prindërit e tyre Homo Envericus kultivuan instinktin më të keq dhe i sollën para syve të Europës në mënyrat më të këqija të mundshme. Ndoshta edhe më e keqja, Shqiptarët që i kanë shpëtuar rastësisht valës së sistemit disgjenik komunist janë bërë të padukshëm nga “Homo Envericus” dhe brezat e tyre Pellazgë. Dhe për shkak se lanë si trashëgimi mosbesimin reciprok, qëndrimin servil, korrupsionin (material dhe moral), skizofreninë etj, Shqiptarët në Europën Perëndimore bien pre e sifilizit moral të liberalizmit ose e Islamit për shkak të shoqërisë shumëracore të Perëndimit. Por të paktën në ditët e sotme është e thjeshtë të dallosh mes Shqiptarëve që pavarësisht komunizmit kanë mbetur aristokratë (në kuptimin etimologjik të fjalës) besnikë ndaj Shpirtit Shqiptar dhe atyre që i përkasin nëngrupit të njohur si “Homo Envericus” dhe Pellazgëve. Ato janë të ngjashme me mbeturinat pas-Osmane të viteve 1920 dhe 1930 që paralizuan vendin tonë, e mbajtën atë në inerci, dhe atëherë si tani ka vetëm një zgjidhje: t’i pastrojmë!

(English)

Many are aware that Communism in Eastern Europe was a catastrophe on many levels (political, social, economic, cultural, etc). But few, even in Eastern Europe, understand how much Communism turned out to be also a genetic catastrophe for Eastern Europeans. And Albania is no exception, yet no one dares to mention this sad reality in our country. Croatian author Tomislav Sunić in his article “Dysgenics of a Communist Killing Field: The Croatian Bleiburg” is one of the few authors highlighting how Communism led to a genetic regression in Croatia. Because Communism’s genetic regression is also visible in Albania, we decided to share here some excerpts and insights from Tomislav Sunic’s article and add our comments to explain how Albania, like Croatia and other Eastern European nations, were ruined by Communist dysgenics.

Tomislav Sunić begins: “Despite the fall of communism as an ideological and political-legal system, the communist ideas of egalitarianism and the belief in permanent economic progress are still alive, albeit in other forms and under different names, and even amidst people who describe themselves as anticommunists. Perhaps the reason for that lies in the fact that the ideas of equality, internationalism (‘globalism’) and economic growth may be more easily achievable, or at least appear to be more easily achievable, in the liberal, capitalist West than in the former ‘real-socialist’ countries in the East.”

_ Indeed, the core of Communism’s corrosive nature is a belief in Equality and Progress as moral goods and in rootless individuals. Of course, since Communism and Capitalism are two faces of the same coin, it is no wonder that the lines are blurred nowadays between the two systems in various countries (see China or the crypto communist values displayed by Globalists).

Tomislav Sunić continues: “Little effort has been made so far to analyze the communist system within the framework of modern genetics. As discussed below, communist terror was at least at times disproportionately directed at the upper classes. From a genetic perspective, this suggests that it had dysgenic effects on the gene pool of victim populations — that is, by removing the upper classes, there would be a general lowering of the genetic quality of the population.”

_This is somehow the great taboo in Albania: how is it possible that nowadays Albanians tend to engage so much in various petty crimes when before 1945 they were regarded as almost Nietzschean aristocrats living freely in the mountains and putting their honour above all? The answer of course is to be found in Communist mass killing of the best stock of our people.

He then mentions the issue of Croatian IQ: “According to Richard Lynn and Tatu Vanhanen, the average IQ for European countries ranges from 90 to 100. They find that the average IQ for Croats is a meager 90. Why such a modest IQ for Croats?”

_This observation is also valid for the Albanian IQ, which is as modest if not even more modest than the Croatian one. Of course, the destruction of our pre 1945 culture and the killing of the best parts of our people is to blame for the current meagre Albanian IQ, because Communism’s aim was to create a blank state from which a “new man” would emerge, and this “new man” needed to have a very low IQ.

Now Tomislav Sunić asks one of the most important questions regarding IQ drop, Communism and post-Communist era: “Besides possibly lowering IQ, one might also ask the question: Did communism in the former Soviet Union, or for that matter in the former communist Yugoslavia, gave birth to a unique subspecies of people predisposed to communism? Did it give rise to people who would fit into and feel comfortable in a largely bureaucratic regime with little scope for personal freedom?”

_ Indeed, today the vast majority of Albanians are the heirs by blood or spirit of the communist “new man” forged between 1945 and 1992. They are predisposed to communism, regardless of its outer form. Hence why the people voted for communists in Albania during the free elections of 1991 and why the Albanian political class today is made of “former” communists.

Continuing on this idea, Tomislav Sunić adds: “Seen from the perspective of sociobiology, Zinoviev’s homo sovieticus is not only a literary figure reflecting a distinctive life style or an allegory for communized masses in the former Soviet Union or the former Yugoslavia. It is a peculiar biological sub-creature of modern mass democracies.”

_ The Croatian author hits the nail in the head here. In Albania, we should speak of an “Homo Envericus” (the “new man”) unable to see through Enver Hoxha’s propaganda because he is the result of the general IQ drop and has thus communism in his DNA. Unfortunately, this sub-creature is still around today and has gave birth to what we call a “Pelasgian”: a dysgenic sub-species uniting the worst of the modern man and of the “Homo Envericus”.

Tomislav Sunić continues: “Zinoviev was well aware that communism directly appeals to the lowest instincts of each human being, and therefore that communism is an ideal system for future mass societies facing shrinking natural resources. Unlike the erratic free market system, communism provides workers with a complete sense of psychological security and economic predictability, however Spartan their living and working conditions may be. Only by deciphering such a communized mindset will Western observers be able to comprehend strange feelings of “Yugo-nostalgia” or fond memories of Stalin in post-communist Eastern Europe — even among former victims of communism and despite the terrible legacy of Gulag and Kolyma. The communist workers motto, so often analyzed by Zinoviev, summarizes it best: “Nobody can pay me as little as little I can work.”

_ And indeed, the Homo Envericus is also prone to have some sort of nostalgia for Communist Albania, a place where everybody spied on everybody, where no one could own cars, where food shortages were common, when everybody was a prisoner of his own village or town, etc. Of course, only the most treacherous, vile and servile individuals could enjoy such an era and feel nostalgia for it. Furthermore, the Albanian “Homo Envericus” and the Albanian “Pelasgians” currently on a crime spree across Europe are the two faces of the same coin, for the lowest instincts cultivated in the former exploded with the latter.

About one of communists’ worst mass killings in Croatia, Tomislav Sunić explains: “The Croatian Bleiburg […] is a name of a mass killing field in southern Austria. In mid-May 1945 hundreds of thousands of fleeing ethnic German and Croatian civilians and soldiers surrendered to the British — only to be turned over promptly to the advancing and victorious Yugoslav communist troops. […] In the collective memory of Croats the word ‘Bleiburg’ means an absolute biological catastrophe whose historical, psychophysical and anthropological (and craniometrical?) consequences are yet to be evaluated. […] Although the true body count of Bleiburg is subject to emotional disputes, one thing remains certain: Bleiburg meant the violent disappearance of the Croat middle class in 1945.”

_ Likewise in Albania, the various mass killings of the Albanian elite (intellectual or physical) led to the current schizophrenic state of our identity, culture, etc. All the previous works and efforts done by Albanian intellectuals prior to 1945 were turned into ashes. For some of them, even their literal ashes were thrown into rivers. All this resulted in the selection and survival of the most servile individuals: unfortunately, they could then pass on their genes. Hence why we can say that communist Albania was a dysgenic system. This is blindingly obvious when one compares pictures of Albanians from pre 1945 and pictures of Albanians from post 1945.

Tomislav Sunić adds: “In their incessant purges the Yugoslav secret police, the OZNA and the UDBA, were not only motivated by ideological reasons, i.e., the famed ‘class struggle,’ but rather by primordial emotions of envy and knowledge that many anticommunist and nationalist Croat intellectuals, were more handsome, more intelligent, or had more moral integrity than themselves. A German general and intelligence officer,Lothar von Rendulic, who had a keen understanding of the communist guerilla mindset in the Balkans, describes cannibal-like practices of the Yugoslav partisans against German Wehrmacht soldiers, and how German soldiers begged him for transfers from the Balkan front to the Eastern Front. (Gekämpft-gesiegt-geschlagen, 1952).”

_ Albanian Partisans were also motivated by mere jealousy and envy toward their natural superiors. Of course, social dejections like Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Koçi Xoxe, or Qemal Stafa, were envious of the prestige of men like King Zog, Gjergj Fishta, Mith’at Frashëri, Prenk Cali, etc. They were eager to usurp power to achieve their ends, but common partisans were motivated by gross material gains (like plunder, obtaining golden furniture, etc) promised to them by their leader and which appealed to their lowest instincts. Common partisans and their leaders alike stand as living examples of the weak and degenerate’s resent toward the strong and handsome individuals (to quickly use some of Nietzsche’s categories).

Tomislav Sunić continues: “In his important book Future Human Evolution, John Glad has pointed out that communist genocides had a direct impact on the decline of cultural and economic growth of the new nations of Eastern Europe because a large number of intelligent people were simply wiped out and could not pass on their genes to their offspring. One can say that all East European nations were subjected to considerable depletion of their gene pool. […] Here lies the trap of the tantalizing ideology of egalitarianism and its most glaring offshoot, communism: These ideologies teach that all people are equal, which logically entails a conclusion that anybody can be replaceable and expendable at will and that his or her replica can easily be reproduced in another social environment. There is an old Yugoslav communistic proverb, still alive in Croatia’s public life that says: “No one is indispensable!”

_ In the Albanian communist system, no one was indispensable either, and so the political prisons of Spaç and Burrel (among others) became the symbols of this reality.

The Croatian author adds: “Similar theses of ‘indispensability’ and ‘expendability’ had been earlier put forward by the Soviet pseudo- scientist Trofim Lysenko, who argued that […] that intelligent citizens can be cranked out according to the communist party Five-Year Plan.”

_ One of the greatest lies of communism, in Albania and elsewhere, was to pretend to raise the level of education of the people to the point that genius individuals would be found easily within the population. Instead, the education given in Albania was aimed only toward the creation of the “Homo Envericus” so much so that many of these are still around today and passed their malfunctioning genes to their descendants.

Then the Croatian author points to the lack of studies made about Communists’ mass killing: “Studies should be made as to the exact number of the Croat urban population killed by the Yugoslav communists after 1945. Maybe forensic studies of the barren bones scattered in numerous unknown graves and pits all over southern Austria, Slovenia and Croatia could reveal interesting data on the decline in IQ among Croats today. A French author, Christopher Dolbeau, goes to great lengths to provide the names of countless Croatian artists and scientists who perished in Communist genocides in 1945 and after […] If we add to these names the names of Croatian engineers, technicians, military officers, priests — all classes of people with higher than average IQs, the figure of human losses among Croat intellectuals in the aftermath of WWII is frightening indeed (Croatie, Sentinelle de l’Occident, 2005).”

_ Here is another taboo of Albanian society: to officially acknowledge that communism was one of the greatest evil that fell upon Albania (the other two being Islam and Ottoman occupation). This great evil left its mark by creating generations of individuals with schizophrenic personalities and with trust issues that not only turned their back from traditions like besa, but also passed on these issues with their low quality genes.

The Croatian author goes on: “By its nature communism, and to a large extent modern liberalism, encourage mediocrity and lack of initiative, because everyone who sticks out above the average is quickly castigated for “bourgeois, fascist deviation.”

_ Once again we have here another explanation for why so many Eastern Europeans (and among them mostly Albanians) turned to a criminal life after 1992. And perhaps here is also the reason why the current Albanian political elite, born and raised in communism, having a (crypto)communist worldview, has done nothing in almost 30 years.

Tomislav Sunić also mentions another element that is very reminiscent of the Albanian case: “In addition, Croatia had also its “silent Bleiburg,” — that is, the voluntary departure to Western countries of over one million Croats, from 1945 to 1990.”

_ The figures must be more or less the same for Albania (except that in Albania’s case they had to wait after 1992 to leave or leave before 1945). What is worse is that Albanians living abroad before 1945 are well aware that they have nothing in common with the “Homo Envericus” they met after 1992. Thus, it results in more distrust or at least further misunderstandings between Albanians in exile and those living in post-communist Albania.

The Croatian author recalls a sad yet very important truth for small nations: “Under the romantic assumption that this biological disaster had not occurred, Croatia may well have made today some significant achievements in certain fields of science — and not just in the field of sport or in the soccer field. The same goes for all East European countries, except for one detail: Croats, Estonians, Lithuanians are small peoples and the time needed to replenish their gene pool lasts historically longer.”

_ After the Ottoman’s destructions and mass killings, it took Albania 500 years to replenish their gene pool with high value individuals, those number skyrocketed by the coming of 20th century and was visible for all in the years 1920-1945. Perhaps this could explain why so many Albanian nationalists were trying to avoid at all cost bloodsheds between Albanians and looked for an agreement with communist Partisans. Anyway, how much time will Albania need to recover from communism’s genetic disaster? This genetic disaster is the curse that communism left to Albanians: condemning them to irrelevance, crime, buffoonery, identity void, schizophrenia, mutual mistrust, etc.

About the economic aspects, the Croatian author underlines : “Murder and persecution of intelligent people leads to economic slowdown. Zimbabwe (former Rhodesia) was once the main wheat exporting country in Africa. Today it must import food, because of its inept government. Algeria was once the breadbasket of France; now, although being one of the main world exporters of natural gas and oil, it depends on huge food imports. It is no wonder that the so-called Soviet miracle — most notably the launching of the space rocket Sputnik into the orbit, was due to the work of captured German scientists. It is still an unspoken truth in Croatia today that the so- called “Yugoslav miracle of the 60’s,” was due to German slave workers (i.e., captured ethnic Germans and German POWs, 1945–50).”

_ As for Albania, there was no miracle. Forced labour and help from the USSR or China were enough to make Albanians believe that Albania had progressed. But once the regime isolated Albania from the world it showed that it was good for nothing.

Finally, the Croatian author concludes : “Under the assumption that Croatia had preserved its genetic stock and that the tragedy of Bleiburg had not occurred, under the assumption that hundreds of thousands of Croats had not emigrated to Western countries, one cannot rule out that Croatia would be by now a dynamic country with 8 to 10 million people (approximately twice its current population), with completely different political elites and political values. Thus, even today, the framing of public opinion in Croatia remains the privilege of sons and daughters of former communist stalwarts whose past won’t pass away.”

_ Once again, the same things can be said for Albania: our country could have been twice as populated, helped by Albanians in exile to re-take our place in the European family instead of self-isolate and reclaim of European heritage, revere our traditions and identity, regard each other as trustworthy, etc. Moreover, one wonder if the creation of the “Homo Envericus” had also the effect to make Albanians forget about vendetta against those who jailed them, destroyed their culture and their relations with the rest of Europe, beside impoverishing them on the genetic level.

To conclude, the mass murdering of Albania’s elite between 1945 and 1992 was an essential step for the creation of the “Homo Envericus”. This individual passed much of his low quality genes to modern Pelasgians, who like his “forefathers” is mediocre and lives in a constant state of nostalgia. Albanian Pelasgians and their Homo Envericus parents cultivated the worst instinct and brought them forth before the eyes of Europe in the worst ways possible. Perhaps even worst, the Albanians having escaped by chance the tide of the dysgenic communist system are made invisible by the “Homo Envericus” and their Pelasgian generations. And because they left mutual distrust, servile attitude, corruption (material and moral), schizophrenia, etc as an heritage, Albanians in Western Europe fall prey to either liberalism’s moral syphilis or to Islam due to the West’s multiracial society. But at least, it is easy nowadays to distinguish among Albanians those who despite Communism have remained aristocrats (in the etymological sense of the word) true to the Albanian Spirit and those who belong to the sub-species known as “Homo Envericus” and Pellasgians. They are akin to the post-Ottoman dejections in the 1920s and 1930s that paralysed our country, kept it in inertia, and then as now there is only one solution: clear them out !